| - kar, st. n.
- kara, st. f.
- -kara
- kara..a
- karag, adj.
- karagî, st. f.
- karagiuuâti, st. n.
- karal
- karalahhan, st. n.
- karaleih, st. m.
- karalîh, adj.
- Kar(a)ntâra, mhd.
- Karentnere, mhd.
- karasang, st. n.
- karatal, st. n.
- karauuât, st. f.
- karauuit
- kardamôm, mhd. st. m.
- kardamuome, mhd. sw.
- kardinâl, mhd. st. m.
- ka..reihta
- karekare
- karel
- kareran
- karetan
- karg, adj.
- kargere, mhd. st. m.
- kargheit, st. f.
- -karilîn
- karîna, st. f.
- karifel, st. m. n.
- karkar, st. m.
- karkâri, st. m.
- karkeri, st. m.
- karkarlîk, as. adj.
- karkella, st. f.
- karl, st. m.
- Karlinga, st. m. pl.
- karllîh, adj.
- karnari
- karnâri, st. m.
- karo
- karôd, st. m.
- karol
- karôn, sw. v.
- karônto, adv.
- karpho, sw. m.
- karpha, sw. f.
- kerpho, sw. m.
- karra, st. sw. f.
- karro, sw. m.
- karrada, sw. f.
- karrôd, st. m.
- karrôn, sw. v.
- karruh, st. m.
- karst, st. m.
- karsc, st. m.
- ? kars, st. m.
- karta, sw. f.
- karto, sw. m.
- kartā
- kartit
- karul, st. m.
- karal, st. m.
- karuur
- karuwe
- karz, st. m.
- karz
- kasari, st. m.
- kâsele, mhd. st. sw. f.
- kasfc
- kâsi, st. m.
- kâsibora, f.
- kâsifaz, st. n.
- kâsikar, st. n.
- kâsikorb, st. m.
- kâsilubbi, st. n.
- kâsilubba, st. f.
- kasin
- kâsiuuazzar, st. n.
- kâsiuuazzarkar, st. n.
- kasleu
- kasoffon
- kasofo
- kaspa
- kassaltar, st. m. n.
- kastalbom
- kastaldis, mlat.
- kastânie, mhd. sw. f.
- kastânienboum, mhd. st. m.
- kastâri, st. m.
- kastel, st. n.
- kastelîn, st. n.
- kastella, st. f.
- kastinâri, st. m.
- kasto, sw. m.
- kastôn, sw. v.
- in-kastôn, sw. v.
- kastriun
- ksul, st. m.
- kataro, sw. m.
- kathinc
- katholîc, adj.
- ka..to
- ktm
- katta
- kattenstert, mnd. st. m.
- katunent
- katzenber(e), mhd. st. n.
- katzenkrût, mhd. st. n.
- katzenwurz, mhd. st. f.
- kauidar
- kauimizze
- kauu..a
- kauuartaun
- kauuillicho
- kauuirich
- kazerhe t
- kazza, sw. f.
- kazze
- kazzo, sw. m.
- kazzûngold, st. n.
- kazzûnzagal, st. m.
- k·casta
- kcruoni
- k dinsa
- ke-
- keba
- kebantelot
- kebelchinden
- kebes
- kebes-
- kebêten
- kebetch
- kebhinota
- kebi
- kebinot
- kebis, st. f.
- kebisa, st. f.
- kebisheit, st. f.
- kebis(i)ling, st. m.
- kebisôd, st. m.
- kebisôn, sw. v.
- kebissun, st. m.
- kebisuuîb, st. n.
- kebituoh
- kebo::do
- kebu::do
- kec-
- ke .. cha
- kechera
- kechere
- kechriffe
- kechriften
- kechu .. tan
- kecriftiu
- ke::di:eer
- kedinguo
- kediuta
- kedreche
- keduo genemo
- kedurahnotente
- keemmicigan
- keeschoen
- keva, sw.
- kevara, st. sw.
- kevaro, sw. m.
- keffoldra
- kev(i)a, sw.
- kevina, st. f.
- kefluscido
- kefsa, st. f.
- kevur, st. m.
- kevor, st. m.
- kevar, st. m.
- kegere
- kegihkhe
- kegil, st. m.
- kehan
- kehefitida
- keheiligit
- kehiginnis
- kehihe
- keho
- kehunkan
- kehursche
- kehuuinge
- keiba
- keiken
- keilla
- keilla
- keimac, st. m.
- keimat, st. f.
- keimata, st. f.
- kein, pron. indef.
- keintunca
- keirtisine
- keisar(-)
- keisarin, st. f.
- keisarling, st. m.
| | kar st. n., mhd. nhd. (dial.) kar; as. -kar, mnd. kār, mnl. caer; an. ker; got. kas; vgl. ae. ceren. — Graff IV,463. char: nom. sg. Gl 3,645,10. 691,48. 4,213,52 (2 Hss.); acc. sg. 2,683,51 (Schlettst., 12. Jh.). — kares: gen. sg. Gl 2,764,50 (Berl. Theol. lat. 4° 364, 10./11. Jh.). — cher-: acc. pl. -ir Gl 1,465,16 (M); -er ebda. (M, 4 Hss.). 4,271,11 (M). Verschrieben: cherix: acc. pl. Gl 1,465,16 (M, clm 6217, 13./14. Jh.); cheni: dass. 5,6,2 (M, Carlsr. Oen. 1, 14. Jh.). Hierher vielleicht: suncar: nom. sg. Gl 2,23,54 (Florenz XVI,5, 12. oder 13. Jh.; l. siue car? Steinm.); vgl. auch Ahd. Gl.-Wb. S. 824. 1) Gefäß, (oben offenes) Behältnis: a) allgem.: char cheschar sinum fascina Gl 3,645,10. char sinum 691,48. cratera 4,213,52; b) Trinkgefäß, Schale: char uol milichi sinum lactis [et haec te liba, Priape, quodannis expectare sat est, Verg., E. VII,33] Gl 2,683,51; [Bd. 5, Sp. 39] c) größeres Gefäß, (Wasser-)Trog, Faß: cherir [fecit quoque] conchas [decem; et posuit quinque a dextris, et quinque a sinistris, ut lavarent in eis omnia quae in holocaustum oblaturi erant, 2. Paral. 4,6] Gl 1,465,16. 4,271,11. 5,6,2. 2) Sarg: thes kares that hlit sarcofagi operculum [Vita Solae 175] Gl 2,764,50 (vgl. auch lîhkar); hierher vielleicht als Vok.-Übers.: helha (d. i. helza) siue car [armet sed dextram] capulus [Aldh., De virg. 2853] 23,54 (3 Hss. nur helza); zu capulus ‘Bahre, Sarg’ vgl. Mlat. Wb. II,257, aber auch: capulum dicitur helza. inde capularis senex. iđ capulo uicinus hoc est morti Gl 4,233,2, wo es im lat. Text um capulus ‘Sarg’ geht, vgl. Bergmann, Festschr. Petri S. 46. Komp. bî-, bini-, bîûn-, thuuahal-, hant-, kâsi-, kâsiuuazzar-, lîh-, lioht-, meisi-, miluh-, rouh-, salz-, skina-, scû-, sulzi-, tresokar; Abl. karul, kerula; -karilîn.
kara st. f., mhd. kar; as. kara, mnl. care; ae. cearu; got. kara; vgl. nhd. DWB karfreitag, DWB karwoche, mnd. karên(e) ‘Fastenzeit’. — Graff IV,464. char-: nom. sg. -a Gl 1,159,31 (R; oder pl.?). Np 50,2; dat. sg. -o NpNpw 101,7; acc. sg. -a Gl 2,26,2 (Straßb. C. V. 6, 9. Jh.); acc. pl. -a 269,24 (M, 3 Hss.). Trauer, Wehklage: chara feralia (R, vgl. dolentlih uuofantlih feralia luctuosa Ra) Gl 1,159,31 (Wortwahl vielleicht vom urspr. Interpr. luctuosus mitbestimmt, vgl. Splett, Sam.-Stud. S. 86). fone suftode unde fone charo bin ih so mager . samoso pellicanus der in Egypto fliuget [vgl. per haec nomina volucrum (ut arbitror) diversa nobis paenitentium genera declarantur, Cass.] NpNpw 101,7. diser salmo uuas Dauidis chara . do in Nathan inchonda dero missetate . daz er mit Bersabee slief psalmus David [vgl. audi David gementem ... audi flentem, Aug., En.] Np 50,2 (Npw klaga); spez.: Buße, Klage, Jammern als Buße: chara [qui hominem publicam] poenitentiam [agentem interfecerit, bannum nostrum in triplo conponat et wirgildum eius proximis eius persolvat, Ans., Cap. IV,17 p. 438] Gl 2,26,2. chara [vix eorum cogitatio manu sancti desiderii ab oculis cordis abigitur: vix eorum phantasmata per poenitentiae] lamenta [superantur, Greg., Hom. I,2 p. 1442] 269,24. Abl. karag, karalîh; karôn.
-kara vgl. ubarkara.
kara..a Mayer, Glossen S. 98,31 (clm 18550,1, 8. Jh.) [zu: qui enim adhuc in peccatis est, conversionis] fiduciam [non amittit, Greg., Cura 3,34, PL 77,119 B] ist nicht sicher zuzuordnen. Das Ahd. Gl.-Wb. S. 814 stellt es zu garauua (vgl. dazu garauua 6, Ahd. Wb. 4,110); wohl weniger wahrscheinlich ist eine Verschr. von gilouba, das fides übers., fiducia dagegen wird im wesentlichen mit der Sippe bald wiedergegeben; außerdem schreibt die Hs. das Präfix gi- vorwiegend mit g-.
karag adj.; as. (môd-)karag; ae. caerig. — Graff IV,465. charag-: nom. sg. m.? -er Gl 1,342,13 (Sg 9, 9. Jh.; oder abgeschwächter dat. sg. f.? Vgl. Graff IV,465); dat. sg. m. n. -emo 12 (2 Hss., darunter Sg 295, 9. Jh.); nom. pl. f. -o 2,54,16 (3 Hss.; vgl. Sprachwiss. 26,337); -a 4,315,7 (Paris Lat. 13953, 10. Jh. (?)); kharagemu: dat. sg. m. n. 1,283,30 (Rd, kha- Jb). — carag-: nom. sg. m.? -ar Gl 1,342,13 (S. Paul XXV d/82, 9./10. Jh.; s. o.); acc. sg. f. -a 2,734,21 (Zürich Rhein. 99 a, 9. Jh.). traurig, betrübt, schmerzerfüllt: kharagemu muate [respondit Aaron: ... quomodo potui comedere [Bd. 5, Sp. 40] eam, aut placere domino in ceremoniis] mente lugubri [? Lev. 10,19] Gl 1,283,30. charagemo lugubri [ebda.] 342,12 (1 Hs. clager luguber). charago [ecce mihi] lacerae [dictant scribenda Camenae et veris elegi fletibus ora rigant, Boeth., Cons. 1,1 p. 3,3] 2,54,16 (vgl. i. laceratae, asperae, Sprachwiss. 26,337). charaga lacerae (laceratae per tristitiam) [ebda.] 4,315,6. caraga rozzaga [quid vidisti ibi, abba? Et narravit nobis plorans: Audivi vocem illic] lugubrem [sine cessatione dicentem: Vae mihi, vae mihi, Vitae patr. 567b] 2,734,21. Abl. karagî. Vgl. karg.
karagî st. f. — Graff IV,465. char-agi: gen. sg. Gl 2,61,3/4 (10. Jh.). 78,16. 4,316,75 (Paris Lat. 13953, 10. Jh. (?)); -egi: dass. 2,61,3 (2 Hss., 10. Jh.). Klagen, Jammern als Buße, Reue: charegi [quid autem de corporis voluptatibus loquar, quarum appetentia quidem plena est anxietatis, satietas vero] poenitentiae [? Boeth., Cons. 3,7 p. 64,3] Gl 2,61,3. 78,16. 4,316,75. Vgl. kergî(n).
karagiuuâti st. n. — Graff I,743 s. v. harekiuuate. kare-ki-uuate: dat. sg. Gl 2,350,46 (Ja). Trauergewand, -kleidung: in karekiuuate in veste lugubri [ohne Kontext, unter Glossen zu Juvencus, vgl. Ertmer, Juv. S. 222 f.]. Vgl. karauuât.
karal s. AWB karul.
karalahhan st. n. caro-lahan: acc. sg.? Mayer, Griffelgl. S. 28,41 (Vat. Ottob. lat. 3295, 9. Jh.). Trauerkleid, -gewand: carolahan [si vero] lugubri [se induunt veste, Conc. Anc. XXIV; Text der Hs., vgl. aber PL 67,152 D].
karaleih st. m. — Graff II,153. chare-leichen: dat. pl. Nb 222,28 [179,27]. Trauergesang: to iu Orpheus musicus . fone Tracia . sinero chenun dod chlagonde mit chareleichen . keteta den uuald kan . unde die aha gestan postquam Treicius vates quondam gemens funera coniugis . coegerat flebilibus modis . mobiles silvas currere . amnes stare.
karalîh adj.; vgl. ae. cearelíce. — Graff IV,465. chara-lih: Grdf. Gl 1,649,6 (M, 6 Hss.). 2,81,28 (Sg 193, 8./9. Jh.); -lich: dass. 1,649,7 (M); char-lih: dass. Np 119,5 (-lîh); khara-: dass. Gl 2,81,28 (Sg 193, 8./9. Jh.; kh-). — cara-lich-: dat. sg. m. n. -emo Gl 2,140,21; kare-: Grdf. -] S 154,47; kar-: dass. -] NpX 119,5 (= S. XII,29). Verstümmelt: ch..: acc. sg. f.? F 28,19 (Ausg. charalihhun). 1) traurig, betrübt, im Herzen: kharalih charalih [quam] lugubre [erit homini dominum videre et perdere, et ante creatoris sui perire conspectum, Caes., Hom. XXVII, PL 67,1059] Gl 2,81,28; unglücklich, beklagenswert: ziu ist min ellende so langez uuorden? ... be diu dunchet dir sar diser lib ellende . unde charlih [vgl. heu, vox est miseriae, vox est calamitatis et infelicitatis, Aug., En.] Np 119,5 (Npw klagalîh). 2) klagend, traurig, von der Stimme, dem Gesang u. a.: charalih [et assument super te carmen] lugubre [, et [Bd. 5, Sp. 41] plangent te, Ez. 27,32] Gl 1,649,6 (1 Hs. klagalîh). in dero hello da ist dot ane tod, karot unde iamer ... karelich gedozze, uueinleiches ahchizot S 154,47. .. durah mannan enti dea sina charalihhun .. nam deus propter hominem et eius lamentabilem vocem F 28,19. 3) zur Trauer gehörig, Trauer-: caralichemo [quotquot autem ascenderunt templa veste] lugubri [Conc. Anc. XXIV] Gl 2,140,21. |
| kar
| | 1) Gefäß, (oben offenes) Behältnis: | | | a) allgem.: char cheschar sinum fascina Gl 3,645,10. char sinum 691,48. cratera 4,213,52; | | | b) Trinkgefäß, Schale: char uol milichi sinum lactis [et haec te liba, Priape, quodannis expectare sat est, Verg., E. VII,33] Gl 2,683,51; | | | c) größeres Gefäß, (Wasser-)Trog, Faß: cherir [fecit quoque] conchas [decem; et posuit quinque a dextris, et quinque a sinistris, ut lavarent in eis omnia quae in holocaustum oblaturi erant, 2. Paral. 4,6] | | 2) Sarg: thes kares that hlit sarcofagi operculum [Vita Solae 175] Gl 2,764,50 (vgl. auch lîhkar); hierher vielleicht als Vok.-Übers.: helha (d. i. helza) siue car [armet sed dextram] | | karalîh
| | Verstümmelt: ch..: acc. sg. f.? F 28,19 (Ausg. charalihhun). | | 1) traurig, betrübt, im Herzen: kharalih charalih [quam] lugubre [erit homini dominum videre et perdere, et ante creatoris sui perire conspectum, Caes., Hom. XXVII, PL 67,1059] Gl 2,81,28; unglücklich, beklagenswert | | 2) klagend, traurig, von der Stimme, dem Gesang u. a.: charalih [et assument super te carmen] lugubre [, et plangent te, Ez. 27,32] Gl 1,649,6 (1 Hs. klagalîh). in dero hello da ist dot ane | | 3) zur Trauer gehörig, Trauer-: caralichemo [quotquot autem ascenderunt templa veste] lugubri [Conc. Anc. XXIV] Gl 2,140,21. |
|